Η "παρ ολίγον" δημοκρατία μας.

Τι κοινό έχουν οι αήθεις επιθέσεις Πολάκη στη δικαιοσύνη, οι συνομιλίες Καμένου με ισοβίτες και οι ξυλοδαρμοί ελεγκτών στα νησιά?

   Μα την προβληματική παιδεία μας. Σαν να μη πέρασε ποτέ Διαφωτισμό αυτή η χώρα και να μη μπορεί να καλύψει το χάσμα από τους ένδοξους αρχαίους μας προγόνους μέχρι τα τσαρούχια των αγωνιστών του ’21…

Δε πρέπει λοιπόν να μας κάνει εντύπωση που ο Σύριζα παρά τις εμφανώς αντιδημοκρατικές πρακτικές του – σε σημείο που να αγγίζουν την εκτροπή- έχει ακόμα ακροατήριο. Μη ξεχνάμε πώς ήλθε στην εξουσία. Καβαλώντας το κύμα της οργής μεγάλου μέρους της κοινωνίας που, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι έχει μερίδιο ευθύνης για τη κρίση που ζει, αναζητούσε εναγωνίως έναν «σωτήρα» που θα την γυρνούσε πίσω στο ξέφρενο πάρτι…

Μιας κοινωνίας με καθαρά εφηβικό θυμικό, που πιστεύει ότι έχει μόνο δικαιώματα και ποτέ υποχρεώσεις, που γαλουχήθηκε επί δεκαετίες να μην εμπιστεύεται το Κράτος (αλλά ταυτοχρόνως να το αρμέγει)  και να θεωρεί ότι βρίσκεται σε έναν μόνιμο πόλεμο μαζί του άρα έχει δικαίωμα να αντιδρά όπως νομίζει.

Πόση διαφορά έχει άραγε η ατάκα Τσίπρα προς Βαρουφάκη του τύπου «όταν πεινάει το παιδί μου έχω δικαίωμα να κλέψω γάλα, άρα να κλέψω και τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» με την ατάκα των… αγανακτισμένων  και ασχημονούντων ελεγχομένων «επιχειρηματιών» του τύπου «οι εφοριακοί τα παίρνουν άρα δικαιούμαι να τους δέρνω»?

Είχε βέβαια προετοιμαστεί το έδαφος από παλιά… «Ο λαός υπεράνω των θεσμών» είχε πει σε μια αποστροφή του λόγου του ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου. Και τα πλήθη τον αποθέωναν αλαλάζοντας,  ανοίγοντας ταυτοχρόνως τους ασκούς του Αιόλου για όσα ζούμε σήμερα…

Πώς λοιπόν να βγάλεις άκρη σε μια στρεβλή πραγματικότητα? Πώς να ξεκινήσεις να αλλάζεις τα πράγματα στη χώρα του «περίπου» όπως γράφει ο περίφημος Τάκης Θεοδωρόπουλος? Εγώ θα την αποκαλέσω χώρα του “παρ ολίγον»….

Ζούμε σε μια «παρ ολίγον» δημοκρατία, εφ όσον η αρχή της διάκρισης των εξουσιών αντιμετωπίζεται από τους κυβερνώντες (και πολλούς πολίτες) ως ανούσιο Αστικό κατάλοιπο και «θεσμικό εμπόδιο» κατά τον πρωθυπουργό μας στην ολοκληρωτική επικράτηση του Σύριζα? Σε ποιά χώρα με βαθιά ριζωμένες δημοκρατικές αξίες δε θα εξεγείρονταν οι πολίτες αν άκουγαν τον πρωθυπουργό να μιλάει για «επικράτηση»? Πόσοι πολίτες γνωρίζουν ότι στις αστικές δημοκρατίες κανείς δεν «επικρατεί» αλλά όλοι έχουν συγκεκριμένους ρόλους μέσα στο σύστημα?

« Η κυβέρνηση κάνει ό,τι γουστάρει, δάσκαλε». Αυτή ήταν η ατάκα φοιτητή μου όταν τους μιλούσα για τις ασφαλιστικές δικλίδες (checks and balances)  που υπάρχουν στη Κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Τα μάτια του γούρλωσαν όταν του εξήγησα ότι κανείς δεν (πρέπει να ) έχει απόλυτη εξουσία διότι εκεί εκκολάπτεται το αυγό του φασισμού και του ολοκληρωτισμού. Ότι κανείς δε κάνει «ο,τι γουστάρει» αλλά «ο,τι ορίζει το Σύνταγμα και οι νόμοι» και ο,τι απορρέει από τον συγκεκριμένο ρόλο που έχει στο σύστημα.

«Μα η κυβέρνηση έχει εκλεγεί για να κάνει ό,τι θέλει», συνέχισε. “Η κυβέρνηση έχει εκλεγεί για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που εγκρίθηκε από τον λαό», του απάντησα, “πάντα όμως μέσα στα πλαίσια του Συντάγματος και του Νόμου.  Οι πρακτικές της και οι νόμοι της ελέγχονται ως προς την Συνταγματικότητα τους.» Αδυνατούσε να το κατανοήσει. Στα μάτια του, και στα μάτια του μέσου πολίτη, ας μη γελιόμαστε, ο Πρωθυπουργός είναι κάτι σαν αυτοκράτορας και ο περιορισμός της εξουσίας του είναι κάτι σαν… πραξικόπημα….

Είναι να απορεί κανείς που οι πρακτικές του Σύριζα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος? Δυστυχώς ακούγονται «λογικές» στα αφτιά ενός λαού που αντιμετωπίζει με μίσος οτιδήποτε θεσμικό διότι γαλουχήθηκε να πιστεύει ότι οι θεσμοί δουλεύουν εναντίον του και όχι για την προστασία του.

Ενός λαού που αφέθηκε έρμαιο μιας λαϊκίστικης προπαγάνδας ότι οι  Θεσμοί προστατεύουν την… άρχουσα τάξη (τρομάρα μας, εδώ δεν έχουμε καν… μεσαία τάξη!) άρα είναι εξ ορισμού  αντίθετοι στα συμφέροντα του απλού πολίτη.

Ποιο είναι το επόμενο βήμα?

Εφ όσον οι κρατικοί λειτουργοί δρουν «εναντίον μας» (στο «μας» βάζουμε όποιους θέλουμε κατά περίπτωση) νομιμοποιείται ο καθένας να αντιδράσει όπως θέλει και μπορεί.

Ύβρεις στους δικαστές, ξύλο στους ελεγκτές!

Και όλα αυτά, χωρίς να τηρούμε τα προσχήματα. Οι κυβερνώντες απειλούν τους δικαστικούς και το θεωρούν δημοκρατικό τους δικαίωμα, οι νταήδες χτυπούν εφοριακούς μέρα μεσημέρι και μετά δίνουν ..συνεντεύξεις ως λαϊκοί ήρωες απολαμβάνοντας την κοινωνική αποδοχή.

Η διάβρωση της αστικής παιδείας από τον λαϊκισμό  δρούσε ύπουλα με την ανοχή/συνενοχή όλων μας. Τώρα η διαδικασία της επούλωσης των πληγών είναι ασύλληπτα δύσκολη αλλά ξεκινά πάλι από την παιδεία.

Από οποιοδήποτε μετερίζι βρίσκεται ο καθένας οφείλει να διδάσκει κυρίως δια του παραδειγματισμού. Να διδάσκει τα παιδιά του ότι οι Θεσμοί μας απέχουν πολύ από την τελειότητα αλλά είναι το μοναδικό δίχτυ ασφαλείας  που μας φυλάει από την εκτροπή και τον ολοκληρωτισμό. Ότι οι χώρες του πρώην «υπαρκτού» σοσιαλισμού πλήρωσαν στο πετσί τους τη λογική πως  «μονό το κόμμα εκφράζει τον λαό» και οι θεσμοί είναι «αντιδημοκρατικοί». Γνωρίζουμε όλοι σε τι μορφή φασισμού εξελίχθηκε αυτό..

Να διδάσκουμε ότι η δικαιοσύνη κάνει λάθη αλλά παραμένει το καταφύγιο του κάθε αδύναμου. Ότι ακόμα και τα λάθη της βασίζονται σε ερμηνεία του Νόμου και όχι σε πρακτικές λαϊκών δικαστηρίων που δίκαζαν με το «περί δικαίου αίσθημα» του όχλου.. Ότι και αν διαφωνούμε πρέπει να σεβόμαστε και να εκτελούμε τις δικαστικές αποφάσεις ακόμα και αν μας πλήττουν προσωπικά. Ότι η δημοκρατία μας και το κράτος δικαίου μας παρέχουν τρόπους αντίδρασης στις δικαστικές αποφάσεις. Αυτοί όμως σίγουρα δεν περιλαμβάνουν κάψιμο καταστημάτων….

Ότι ο θυμός και η οργή δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ούτε να αντιδράς σε ο,τι συμβαίνει γύρω σου ούτε να ψηφίζεις.

Ότι η νηφαλιότητα και όχι ο αρχέγονος τσαμπουκάς είναι η αρετή που πρέπει να ενστερνιστούμε.

Δύσκολο? Ναι όπως όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα στη ζωή. Αν κάνουμε μόνο τα εύκολα δεν έχουμε ηθικό δικαίωμα ούτε καν να γκρινιάζουμε…

Βόλτα σε μια "ονειρεμένη" Ελλάδα...

Κυριακή πρωί. Ξύπνησα σχετικά νωρίς και θέλησα να εκμεταλλευτώ τη μέρα μου. Τα μαγαζιά σήμερα είναι ανοιχτά και η μέρα καλοκαιρινή αλλά ήπια από πλευράς θερμοκρασίας. Συνθήκες ιδανικές για Κυριακάτικη βόλτα για καφέ και ψώνια.

Αποφασίζω να κατέβω στο κέντρο. Στη πόλη μου , όπως και σε όλες τις πρωτεύουσες της Δύσης, το ιστορικό κέντρο είναι το καλύτερο κομμάτι.

Ασφαλές, καθαρό, φωτεινό, αποτελεί πόλο έλξης για τουρίστες και ντόπιους.

Περνάω από την Βασιλίσσης Σοφίας, κατευθυνόμενος προς Ερμού. Λίγο πριν το Σύνταγμα, βλέπω κόσμο συγκεντρωμένο. Είναι απεργοί και συνδικαλιστές των εμποροϋπαλλήλων που αντιδρούν στη Κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων. Έχουν καταλάβει μόνο τη μια λωρίδα του δρόμου- όπως προβλέπεται από τον Νόμο- και διαδηλώνουν με πάθος αλλά και ευπρέπεια. Φωνάζουν συνθήματα και μοιράζουν φυλλάδια στους περαστικούς. Η αστυνομία παρακολουθεί διακριτικά την πορεία. Περαστικοί κοντοστέκονται και ανοίγουν διάλογο με τους απεργούς σε πολιτισμένο τόνο και ενημερώνονται για τα αιτήματά τους.

Φτάνω στην Ερμού δίχως ιδιαίτερη ταλαιπωρία.

Μπαίνω σ ένα κατάστημα και ρίχνω μια ματιά στο εμπόρευμα. Ξαφνικά ακούω φωνές. Τρέχω στην είσοδο να δω τι συμβαίνει. Κάποιοι από τη πορεία που προανέφερα δεν αρκέστηκαν στα συνθήματα αλλά προχώρησαν σε έναν ιδιαίτερο «ακτιβισμό» όπως τον αποκαλούν, «παραβατική πράξη» το λέει η υπόλοιπη κοινωνία. Προσπάθησαν να αποτρέψουν έναν τουρίστα από το να ψωνίσει χτυπώντας τον και φωνάζοντας τα γνωστά παραληρηματικά συνθήματα για τον «Νόμο που είναι το δίκαιο του εργάτη» που μόνο σε χώρες της Λατινικής Αμερικής ακούει κανείς. (Ούτε καν,  διότι εκεί πλέον νόμος είναι το δίκαιο του… Μαδούρο.)

Πριν προλάβουν να ασχημονήσουν λοιπόν, επεμβαίνει η αστυνομία πουν καιροφυλακτούσε. Συλλαμβάνει αμέσως τους δράστες. Ρωτά τον τουρίστα αν είναι καλά και καλεί ασθενοφόρο καλού-κακού.

Την ίδια στιγμή καταστηματάρχες, υπάλληλοι και πελάτες συγχαίρουν την Αστυνομία και διαπιστώνουν το αυτονόητο.

Ότι σε μια χώρα που βιώνει σκληρή οικονομική κρίση, το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές είναι ευλογία- ειδικά εν μέσω τουριστικής περιόδου- που και το τελευταίο ευρώ των τουριστών μας είναι απαραίτητο. Λένε επίσης ότι όποιος ασχημονεί εναντίον των πελατών δεν υπερασπίζεται κανένα δίκαιο κανενός… εργάτη, αλλά βάζει ταφόπλακα στη προσπάθεια της χώρας να ανακάμψει.

Η αστυνομία από την άλλη, με υψηλό φρόνημα και ηθικό, επισημαίνει και κάποια άλλα «καλόπαιδα» που είχαν την φαεινή ιδέα να σπάσουν κάποιες βιτρίνες ως ένδειξη… διαμαρτυρίας. Προχωρεί αμέσως σε προσαγωγές που γίνονται συλλήψεις και οι ταραξίες οδηγούνται στο αυτόφωρο για τα περαιτέρω.

                  Οι συλληφθέντες τιμωρούνται αυστηρά από τη δικαιοσύνη και οι «αλληλέγγυοι» που διαδηλώνουν έξω από τα δικαστήρια απομακρύνονται με συνοπτικές διαδικασίες.

Οι υπουργοί δημοσίας τάξεως & Δικαιοσύνης συγχαίρουν την αστυνομία και δικαστικές αρχές. και βάζουν στο περιθώριο κάποιες ακραίες φωνές που μιλούν για αστυνομικό κράτος.

«Ύψιστη μέριμνα μας», λένε «είναι η προστασία της ομαλής κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου και θα κάνουμε ό,τι απαιτείται για να νιώθει ασφαλής ο μέσος Έλληνας».

Αυτές οι πράξεις και οι δηλώσεις γίνονται αυτομάτως δεκτές με ενθουσιασμό σε τουρίστες που πληροφορούν τους συμπατριώτες τους για το πόσο ασφαλής χώρα είναι η Ελλάδα, κάτι που φέρνει ακόμα περισσότερους τουρίστες στη χώρα μας και την διαφημίζει στα πέρατα της γης ως έναν από τους ασφαλέστερους προορισμούς παγκοσμίως. Όλοι λένε πια ότι η Ελλάδα εκτός από ήλιο και θάλασσα έχει και ένα σοβαρό κράτος.

Ειλικρινά νιώθω υπερήφανος που ζω σε μια τόσο προηγμένη χώρα, με θεσμούς που λειτουργούν, με μια κυβέρνηση που σέβεται τη διάκριση των εξουσιών και γενικά σε μια χώρα ευνομούμενη.

         Ξυπνάω απότομα. Το ρολόι δείχνει 4 το πρωί.

                   Τι όμορφο όνειρο……

πέρα απο άβατο: Η παρακμή της ΕΛ.ΑΣ ως καθρέφτης της παρακμάζουσας κοινωνίας

Ανακαταλάβετε τις πόλεις μας! Αυτό είχα στείλει ως κεντρικό μήνυμα στις αρχές του τόπου σε πρόσφατο άρθρο μου.

Ήταν μια- απέλπιδα όπως αποδείχθηκε- προσπάθειά μου να κεντρίσω λίγο τον πληγωμένο εγωισμό της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας των Σωμάτων ασφαλείας της χώρας.

Ματαίως. Δυστυχώς ο κοινωνικός μιθριδατισμός που μας έχει αλλοτριώσει όλους σε αυτή τη χώρα είναι πανίσχυρος.

Μικρές δόσεις δηλητηρίου μας έχουν καταστήσει πλέον αδιάφορους, κυνικούς και ίσως αμοραλιστές.

Το κύρος της ΕΛ.ΑΣ είναι σε κοινή μοίρα με το κύρος της χώρας. Καταρρακώνεται ώρα με την ώρα. Μέρα με τη μέρα. Κάθε φορά σε πολύ μικρή έκταση, ώστε να περνά σχεδόν ανεπαίσθητο από τον μέσο πολίτη ή ακόμα και από τα στελέχη της.

Τα χτυπήματα στο πρόσωπο της αστυνομίας, περνάνε στα «ψιλά» της ειδησεογραφίας.

Ένας  αστυνομικός ξυλοκοπείται από διαρρήκτες.

Το πλήρωμα ενός περιπολικού δέχεται πυροβολισμούς από κακοποιούς και διαφεύγει τη σύλληψη.

Προσαχθέντες σε αστυνομικά τμήματα χτυπάνε αστυνομικούς εντός (!) των τμημάτων.

Αστυνομικοί δέχονται σκληρές επιθέσεις κατά τη διάρκεια τυπικών ελέγχων στους δρόμους από απείθαρχους πολίτες που θεωρούν τέτοιες ενέργειες ως.. επαναστατική γυμναστική.

Το κερασάκι ήταν χθεσινό περιστατικό στο πολύπαθο Ζεφύρι όπου τσιγγάνοι χτύπησαν βάναυσα αστυνομικούς (2 από αυτούς κατέληξαν στο Γενικό Κρατικό με σοβαρά τραύματα) όταν προσπάθησαν να συλλάβουν φυγόποινο συγγενή τους.

Είμαι βέβαιος ότι στην ιδεοληπτική ηγεσία του ΥΔΤ που βρίσκεται «εκ μετεγγραφής» στον ΣΥΡΙΖΑ από το χρονοντούλαπο της ιστορίας του παλαιού ΠΑΣΟΚ, όλα αυτά τα περιστατικά δεν σημαίνουν τίποτα. Εντάσσονται σε μια στρεβλή καθημερινότητα που γι αυτούς είναι «φυσιολογική». Έτσι κ αλλιώς, στα αντιπολιτευτικά τους χρόνια στήριζαν κάθε παραβατική συμπεριφορά, από την εξέγερση της Κερατέας και τις επιθέσεις με όπλα (!) στους αστυνομικούς εκεί, μέχρι το κοινωνικό περιθώριο που οπλίζεται με μολότοφ και καδρόνια.

Για τους επιστήμονες όμως του χώρου καθώς και για την πλειονότητα – είμαι βέβαιος- των στελεχών της αστυνομίας, όλα αυτά σηματοδοτούν μια κατιούσα που αποτελεί ολισθηρά οδό (slippery  slope) προς τη πλήρη παράδοση της κρατικής εξουσίας και την πλήρη καταρράκωση του αστυνομικού γοήτρου.

Αυτό όμως που μου προξενεί εντύπωση είναι η έλλειψη αντανακλαστικών από τα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ που βρίσκονται στη κορυφή.

Αναρωτιέμαι, δεν έχουν επαγγελματικό εγωισμό? Δεν έχουν ίχνος από την υπερηφάνεια που πρέπει να συνοδεύει την άσκηση του λειτουργήματος τους?

Γιατί ανέχονται τον διαρκή και χωρίς όρια εξευτελισμό της τιμημένης στολής της ΕΛ.ΑΣ .?

Γιατί δεν τους βγαίνει ένας υπηρεσιακός αυτοματισμός , ένα ένστικτο επιβίωσης ώστε να επιχειρήσουν την ανάκτηση της ισορροπίας?

Όλα στη ζωή λειτουργούν πρωτίστως σε επίπεδο συμβολισμού. Στην Αμερική αν κάποιος αστυνομικός χτυπηθεί από κακοποιούς και πολύ δε περισσότερο αν τραυματιστεί ή σκοτωθεί, ολόκληρο το Σώμα, από τον τελευταίο αστυφύλακα μέχρι τον Αρχηγό, σταματά να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο και επικεντρώνεται αποκλειστικά στη σύλληψη και τιμωρία του δράστη.

Ο λόγος δεν είναι ότι η ζωή του αστυνομικού είναι πιο πολύτιμη από άλλες ζωές. Η λογική είναι ότι όταν βάλεις εναντίον αστυνομικού, βάλεις εναντίον της συντεταγμένης πολιτείας, του αστικού Δημοκρατικού πολιτεύματος και κατ επέκταση της ίδιας της κοινωνίας!

Η επίθεση σε αστυνομικό είναι το ζενίθ της αντικοινωνικής συμπεριφοράς και της απόλυτης περιφρόνησης προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όταν χτυπάς τους φύλακες, δείχνεις ότι δεν έχεις κανενός είδους αναστολή και μπορείς να βλάψεις άνετα τους πάντες και κυρίως τους πιο αδύναμους.

Γι αυτό λοιπόν τέτοια κρούσματα πατάσσονται με τρόπο απόλυτο και συχνά σκληρό. Για να περάσει το κοινωνικό μήνυμα ότι υπάρχουν κόκκινες γραμμές.

Το να αντιμετωπίζονται λοιπόν οι επιθέσεις εναντίον του αστυνομικού προσωπικού από την ΕΛ. ΑΣ ως «καθημερινότητα» δείχνει ότι εμφορείται από μια διαχειριστή λογική που δεν είναι αντάξια ούτε της ιερής αποστολής της ούτε του φρονήματος που πρέπει να την στηρίζει.

Θυμάμαι ακόμα τη δήλωση του αρχηγού της Αστυνομίας του Σικάγο όταν τον ρώτησαν γιατί εμφανίζεται συνεχώς με πολιτικά μετά τον θάνατο αστυνομικού από κακοποιούς.

«Μέχρι να βρούμε τους δράστες, ντρέπομαι να την βάλω».

Ζητείται ευθιξία…

αστυνομία και εγκληματικό άβατο

                   Υποκρισία, είναι το όνομα του παιχνιδιού.

Αυτή η τόσο θελκτική καταφυγή στο φαντασιακό, στη ζώνη του λυκόφωτος, στην εικονική αυτή πραγματικότητα όπου όλοι είμαστε αγνοί και καλοκάγαθοι και, ως εκ τούτου, αθώοι του αίματος.

Ποιός άραγε δε γνώριζε ότι εκτός από το «Εξαρχιστάν», το αυτόνομο κρατίδιο που «ακμάζει» στο κέντρο της Αθήνας, υπάρχουν και άλλα άβατα μέσα στον ευρύτερο αστικό ιστό?

Ποιος δε ξέρει ότι σε Μενίδι και Ζαφείρι, δύσκολα κυκλοφορείς τις προχωρημένες ώρες? Ότι το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων είναι καθημερινότητα που έχει φτάσει στο σημείο να θεωρείται «κανονικότητα»? Ότι οι εκβιασμοί, οι ξυλοδαρμοί και πυροβολισμοί είναι στην ημερήσια διάταξη?

Και όμως, όλοι δηλώσαμε «σοκαρισμένοι» από τον προχθεσινό θάνατο ενός 11 χρονου παιδιού από αδέσποτη σφαίρα. Πόσο απίθανο ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο σε γειτονιές που η παρανομία είναι κανόνας και η νομιμότητα αντιμετωπίζεται ως …καταπίεση?

Το χω γράψει πολλάκις και δε θα κουραστώ. Η εγκληματικότητα είναι κοινωνικό φαινόμενο και ΔΕΝ έχει να κάνει με την αστυνόμευση. Η αστυνομία καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση την οποία  δεν δημιούργησε και για την οποία δεν ευθύνεται! Οι ευθύνες είναι πολλές και είναι κυρίως πολιτικές.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας και του κατ ευφημισμόν Υπουργείου προστασίας ( εδώ γελάμε) του Πολίτη δείχνουν μια ακατανόητη ανοχή στην κάθε είδους παρανομία. Οι πολιτικές καταβολές των κυβερνώντων που στα αντιπολιτευτικά τους χρόνια καβάλησαν το κύμα της αγανάκτησης και συντάχθηκαν με τους κάθε λογής αγανακτισμένους,  δίνουν πολιτική κάλυψη σε κάθε παρανομούντα εντός της επικράτειας.

Είναι σαν να θεωρούν ηθικό τους καθήκον να συνταχθούν με όποιον φωνάζει και καταστρέφει περισσότερο!

Αυτή η κάλυψη, λαμβανομένης υπ όψιν και της αμηχανίας του αστικού κόσμου της χώρας, έδωσαν ένα “ηθικό πλεονέκτημα” σε κάθε παράνομο και δημιούργησαν μια στρεβλή κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ο παράνομος, ο κακοποιός ακόμα και ο τρομοκράτης απολαμβάνει μια ιδιότυπη κοινωνική ασυλία για τις έκνομες πράξεις του.

Αυτό ισχύει από τις τροχαίες παραβάσεις και εκτείνεται στα πιο βαριά εγκλήματα. Πάντα υπάρχει μια δικαιολογία για αυτόν που παρανόμησε.

Πάντα αντιμετωπίζεται ως ο αδικημένος της ζωής που  «δεν είχε άλλο τρόπο”  από το να παρανομήσει.

Η περιοχή που έγινε το προχθεσινό βάρβαρο φονικό, κατοικείται κυρίως από Ρομά που έχουν σε μεγάλο βαθμό άμεση σχέση με την βαριά παρανομία. Ως επί το πλείστον είναι άνθρωποι αναλφάβητοι, αποκομμένοι από τον κοινωνικό ιστό, χωρίς δεσμούς από την κοινωνία την οποία βλέπουν ως εχθρό και θεωρούν χρέος τους να την βλάψουν.

Ο αξιακός τους κώδικας παρέχει νομιμοποίηση σε μια σειρά εγκληματικών πράξεων που αντιμετωπίζονται ως τρόπος για επιβίωση σε μια κοινωνία που δε τους θέλει και δε τη θέλουν.

Το πραγματικά παράδοξο, όπως προανέφερα, είναι ότι το Κράτος παρέχει νομιμοποιητική κάλυψη σε αυτό το στρεβλό σκεπτικό. Τους έχει επιτρέψει μια παράξενη αυτονομία με τον όρο ότι οι παραβατικές  πράξεις θα περιορίζονται εκεί.

Ποιο μήνυμα μεταδίδεται λοιπόν? Μπορείς να πουλάς ναρκωτικά , να ασχημονείς, να πυροβολείς, όσο τα κάνεις όλα αυτά μέσα σε συγκεκριμένες γειτονιές. Μια αφελής προσέγγιση που ελπίζει πως, όταν περιορίσεις γεωγραφικά ένα φαινόμενο, σταματάς την εξάπλωση του. Μετά όμως έρχεται η πραγματικότητα και σου θυμίζει ότι τα κοινωνικά φαινόμενα δεν λαμβάνουν χώρα σε εργαστηριακούς σωλήνες και ο περιορισμός τους μέσω «απομόνωσης" είναι ανέφικτος…

Το άβατο λοιπόν, είναι πια επίσημη κρατική πολιτική! Όσο για τις ευθύνες? Ο εύκολος στόχος, ο θεσμός που χρησιμοποιήθηκε όσο κανείς ιστορικά για να ικανοποιηθούν οι στόχοι κάποιων. «Θα τα ρίξουμε στην αστυνομία»!

Η αστυνομία, ειδικά μέσα στο κλίμα της αμείωτα ορμητικής κρίσης, σίγουρα έχει τα προβλήματά της. Παρωχημένος εξοπλισμός, υποστελέχωση και πολλά άλλα. Αλλα το μεγαλύτερο της πρόβλημα είναι άλλο: Δεν διαθέτει πολιτική κάλυψη.

Δεν είναι μυστικό ότι πολλά έμπειρα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ ισχυρίζονται- όχι αβάσιμα- πως αν πάρουν το «ΟΚ» από την πολιτική ηγεσία και γνωρίζουν ότι οι πράξεις τους θα τύχουν κάλυψης , η εξουδετέρωση αυτών των θυλάκων παραβατικότητας είναι ζήτημα ολίγων ημερών.

Γιατί δε τους δίδεται, θα αναρωτηθείτε. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση ακροβατεί μεταξύ της σκληρής πραγματικότητας και των ουτοπικών αντιπολιτευτικών εξαγγελιών της. Μεταξύ του «ανθρωπισμού» που τον χρησιμοποιούσε ως καραμέλα για να καλύψει τις ελλειμματικές πολιτικές της και της ανάγκης να εφαρμόσει συγκεκριμένες πολιτικές διαχείρισης κρίσεων. Βλέπετε είναι άλλο να διαμαρτύρεσαι και να εξαπολύεις χαρακτηρισμούς και άλλο να φέρεις το ασήκωτο βάρος της διακυβέρνησης όπου καλείσαι να δράσεις.

Σε αυτόν το κυκεώνα, προσθέστε την ιδεοληπτική της στάση και τη βαθύτατη πολιτική απέχθεια της για τα Σώματα ασφαλείας και έχετε έτοιμο το πολιτικό κατασκεύασμα για την επίρριψη ευθυνών  (blame game)

Η Αστυνομία ασφυκτιά από τον έντονο πολιτικό έλεγχο που είναι αποτέλεσμα της δικτατορίας. (πόσο ακόμα θα την πληρώνει η ταλαίπωρη αστυνομία..) Ακόμα αντιμετωπίζεται ως θεσμός ανώριμος και ανεξέλεγκτος που αν αφεθεί να λειτουργήσει αυτόνομα θα εκτραπεί. Συνεπεία αυτού, η αστυνομία δε μπορεί να ενεργήσει όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες της Δύσης. Επιχειρησιακά ανεξάρτητα και αυτόνομα! Γι αυτό και για να κάνει το αυτονόητο, πρέπει να υπάρξει εντολή υπουργού!

Εντολή υπουργού για να παρέμβουν τα στελέχη της ΕΛ. ΑΣ. σε καταυλισμούς Ρομά που αποτελούν άντρο παραβατικότητας!

Είναι σαν να πρέπει να παρέμβει ο υπουργός υγείας για να χειρουργηθεί ένας ασθενής που χαροπαλεύει..

Κάντε τον συνειρμό και αναλογιστείτε πόσο ανώριμη είναι η δημοκρατία μας…